میناکاری رایج امروزی به ۲ روش انجام می‌شود. مینای خانه‌بندی که بیشتر در جنوب کشور رواج دارد و مینای نقاشی که اجرای آن در اصفهان بیش از دیگر نقاط است. هرچند روش کار هنرمندان در این ۲ روش تفاوت‌هایی دارد اما همگی از صنایع دستی ارزشمند ایرانی محسوب می‌شوند.

در روش خانه‌بندی، مانند پرداز مس از مفتول‌هایی بسیار نازک استفاده می‌شود. به همین دلیل به آن مینای سیمی هم می‌گویند. مفتول‌ها بر اساس طرحی که قرار است روی کار ایجاد شود بر بدنه ظرف اصلی چسبانده می‌شود. یک لعاب شیشه‌ای روی آن را می‌پوشاند. اثر در این مرحله در کوره‌هایی با حرارت بالا قرار می‌گیرد. مفتول‌ها به بدنه می‌چسبند و بخشی از کار می‌شوند. در گام بعدی، رنگ‌های مورد نظر را که به شکل رنگ است، روی کار می‌پاشند تا سطح کار یکدست شود. اثر دوباره در کوره قرار می‌گیرد. چون ممکن است مفتول‌ها در اثر حرارت سیاه شود، با اسید رنگ آنها به حالت اولیه بازمی‌گردد. در حال حاضر نوعی از میناکاری سیمی، به نام میناکاری سیاه انجام می‌شود. صائبین اهواز در این حوزه بیش از دیگر شهرها فعالند.

 مسگران ظروف را می‌سازند و میناکاران بر همان اساس لعاب مینا را آراسته می‌کنند. در این روش هم اثر در کوره قرار می‌گیرد تا رنگ آن ثابت شود. سپس کار نقاشی روی آن لعاب شفاف آغاز می‌شود. در چند مرحله اثر در کوره می‌رود تا رنگ‌ها ثابت شود.

آثار تولیدی هر دوی این روش‌ها، باارزش و زیباست. از روش های دیگر میناکاری فلزات، مینای برجسته، مینای مرصع، مینای روحی، مینای پنجره‌ای و مینای شکری است. این روش ها کمتر از دو روش ذکر شده، مرسوم هستند